“Met de routekaart van gisteren, komen we er vandaag niet meer”

Maar, is het genoeg? Ook al gaat de energietransitie nu sneller dan tien jaar geleden, het bouwt voort op bestaande structuren van overheden, organisaties en verantwoordelijkheden. Deze structuren zijn silo’s. Opgericht vanuit het oude begrip van wat nodig was  en geoptimaliseerd binnen gekaderde verantwoordelijkheden. Nu sectoren zoals energie en mobiliteit steeds meer verweven raken, zijn deze structuren achterhaald. Daar lopen we in de transitie tegenaan. Denk aan beperkende wetgeving. Dit kunnen we anders inregelen, maar dat kost tijd – en het is onderhevig aan continu voortschrijdend inzicht en daarmee nieuwe behoeftes. Het enige wat niet is veranderd over de tijd, is het continu om moeten gaan met veranderende omstandigheden.

Hier zit de uitdaging. Je hebt de ‘known unknowns’: vraagstukken waar we nog geen ervaring in hebben, maar wel weten dat ze eraan komen. Daar kunnen we onszelf op voorbereiden. Daarnaast heb je de ‘unknown unknowns’, de uitdagingen en kansen waarvan we niet weten dat ze eraan komen. Die blijven ons verrassen. En zolang iedereen vanuit het oude perspectief van de eigen verantwoordelijkheden blijft kijken, blijven er gaten vallen omdat we onvoldoende ruimte laten voor deze ‘unknown unknowns’. Dat vertraagt de energietransitie omdat beslissingen op basis van beperkte informatie worden gemaakt. Daarmee zijn ze slechts suboptimaal. Er ontstaat wildgroei van op zichzelf staande initiatieven. Met gebrekkige overkoepelende en formele regie leidt dit misschien op de korte termijn tot enige winst, maar het risico op lange termijn is juist tegenstrijdige impact. De wildgroei aan allerlei locaties met verschillende laadoplossingen voor mobiliteit is hier een sprekend voorbeeld. Naarmate we steeds grotere stappen maken, is de vraag of deze stappen wel de juiste kant op gaan. Dat moet beter!